Σεξισμός και ανοχή της βίας κατά των γυναικών

Ένα πολύ καλό άρθρο από τον Θέμη Κωτούλα στο εξαιρετικό ενημερωτικό (και όχι μόνο) σάιτ http://www.e-pieria.gr - Η Πιερία στο διαδίκτυο. (Μπόνους στο τέλος τους άρθρου: ένα κατατοπιστικό κλιπ από το Discovery Channel της Βρετανίας με το τίτλο "Το φίμωτρο της σκύλας"...)


Σεξισμός και ανοχή της βίας κατά των γυναικών
Σε αντίθεση με το φυλετικό ρατσισμό ο σεξισμός δεν έχει ως σήμερα καταδικαστεί επίσημα και για τους περισσότερους αποτελεί μια φυσιολογική κατάσταση. Ο μισογυνισμός και η ψυχοπαθολογία που βρίσκεται πίσω από την υποκρυπτόμενη ή ακόμα και τη φανερή υποτίμηση των γυναικών είναι η συνέπεια μιας παιδαγωγικής που λειτουργεί από την προϊστορία του ανθρώπινου γένους.
Η αναπαραγωγική δυνατότητα των γυναικών αποτέλεσε τον παράγοντα ταυτοποίησής τους αποκλειστικά με τη μητρότητα και παρουσίασε τη γυναίκα ως εξιδανικευμένο θηλυκό τοτέμ και από την άλλη πλευρά υποβίβασε την έννοια της θηλυκότητας, επειδή παραπέμπει και στην παράλληλη διεκδίκηση της ηδονής.

Αυτή η μισογύνικη και μειωτική πρακτική οδήγησε και στη γέννηση της ευνουχισμένης γυναίκας, μιας γυναίκας που μοιραία αποδέχεται τον υποβιβασμό της και τους ρόλους της ανδρικής κυριαρχίας και ταυτόχρονα διακατέχεται από τα πιο ενοχικά συναισθήματα για ότι άσχημο συμβεί στο οικογενειακό της περιβάλλον. Η οικογένεια που μετατρέπεται σε είδος υπό προστασία από τους ανησυχούντες πατριάρχες τεκνοποιούς – αφέντες περνά μια «κρίση», που αντίθετα με τις κραυγές αγωνίας ίσως είναι ότι πιο θετικό συνέβη στην ιστορία του θεσμού. Η διαφοροποίηση της οικογένειας, που σαφώς δεν είναι κρίση αναφέρεται στη μη αποδοχή από τις γυναίκες του αναχρονιστικού ρόλου τους και την καθημερινή κακοποίησή τους από τον πατριαρχικό δογματισμό, ουσιαστικά παραπέμπει σε μια πρόοδο στις σχέσεις των δύο φύλων, που η ανδροκρατούμενη κοινωνία δεν αποδέχεται.
Κύριος μοχλός συντήρησης και αναπαραγωγής του σεξισμού είναι οι αναχρονιστικοί θεσμοί και κατά συνέπεια όλοι εκείνοι οι παραδοσιακοί φορείς οπισθοδρόμησης. Η υποτίμηση της γυναίκας είναι φανερή τόσο στα γραπτά του δόγματος μιας θρησκείας όσο και σε πάγιες τελετουργικές πρακτικές. «Καλόν είναι τον άνθρωπον να μην εγγίση εις γυναίκα» γράφει ο απόστολος Παύλος στους Κορίνθιους, ενώ η ΄έμμηνος ρύση των γυναικών χαρακτηρίζεται ως κάτι βρώμικο, φορτισμένο με προλήψεις και δεισιδαιμονίες. Οι γυναίκες απαγορεύεται να εισέλθουν σε μέρη ναού, ενώ ας μην ξεχνάμε και το Άβατο του Αγίου Όρους , που ντροπιάζει διεθνώς μία σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα.
Οι «φωτισμένες» φωνές ακόμα και των πιο προοδευτικών κληρικών καλούν τις γυναίκες να αποδεχτούν τους παραδοσιακούς τους ρόλους και να συμμορφωθούν με κανόνες που θυμίζουν τη ρήση του Αδόλφου Χίτλερ, που διακήρυξε ότι ο κόσμος των γυναικών περικλείεται στα 3 Κ (Kinder – Kuche – Kirche, Παιδιά – Κουζίνα – Εκκλησία).
Η παραδοσιακή θέση της διατήρησης του ρόλου της γυναίκας  βρίσκει εφαρμογή σε πολλούς τομείς της κοινωνικής ζωής. Στην εργασία ακόμα και σήμερα η εργασία των γυναικών θεωρείται βοηθητική και δευτερεύουσα γεγονός που δικαιολογεί τα χαμηλότερα μεροκάματα. Στη θρησκεία που η γυναίκα όχι απλώς απουσιάζει από την άσκηση εξουσίας, αλλά διαπομπεύεται όταν αποζητά την ηδονή και εξιδανικεύεται μόνο όταν κυοφορεί και μόνο κάτω από την ανδρική εξουσία (γάμο). Στην πολιτική που για να γίνει αποδεκτή ταυτίζεται με τα ανδρικά πρότυπα επιτυχίας και στην οικογένεια, που ο καταμερισμός της εργασίας την επιβαρύνει αυτονόητα με τους πιο δύσκολους ρόλους και υπευθυνότητες.
Η γυναίκα, ακόμη και στο δημοκρατικό Δυτικό Κόσμο, που με τα συντάγματα της Γαλλικής και της Ελληνικής Επανάστασης κατήργησε τη δουλεία δεν έδωσε στις γυναίκες το δικαίωμα του Έλληνα πολίτη. Οι γυναίκες βιώνουν έναν λανθάνοντα ρατσισμό, που ασκείται με τον πιο ύπουλο από τους μηχανισμούς κοινωνικού ελέγχου που διοικούν αποκλειστικά οι άνδρες.
Oι γυναίκες δέσμιες ενός πατριαρχικού συνδρόμου, που μεταβάλλεται σε εμπόρευμα από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, σε ηθική αρετή από τους εκπροσώπους της θρησκείας, σε πρότυπο επιτυχίας από ψυχολόγους συμβούλους γάμου και σε παράγοντα εξέλιξης από τους συλλόγους και τους φορείς της πολυκαρπίας, οδηγούνται όλο και περισσότερο στην αποξένωση και την περιθωριοποίησή τους από την ανδρική αποκλειστική κοινωνία.
Ανοχή
Η κακοποίηση των γυναικών είναι η πιο διαδεδομένη και ατιμώρητη μορφή βίας στο σύγχρονο κόσμο. Δεν είναι όμως μόνο η βία που ασκείται σε δημόσιο χώρο, που μπορεί να εντοπιστεί και να τιμωρηθεί, αλλά πολύ περισσότερο εκείνη που κρύβεται πίσω από τα κλειστά παράθυρα των σπιτιών και τι κλειδαμπαρωμένες πόρτες. Η αυξημένη βία κατά των γυναικών είναι η απόδειξη πως η κουλτούρα του παλικαρά – συζύγου κρατάει καλά στη χώρα μας. Απόδειξη το ότι μία στις πέντε γυναίκες πέφτει θύμα ξυλοδαρμού μια φορά στη ζωή της, κυρίως μέσα στο οικογενειακό της περιβάλλον.
Οι αριθμοί είναι ανησυχητικοί και αφορούν κυρίως τη σωματική βία μην υπολογίζοντας την ψυχολογική βία που ασκείται στις περισσότερες γυναίκες, η οποία ενισχύεται από έναν κυρίαρχο ανδρικό λόγο, που φέρεται μέσα από έναν θρησκευτικό και ηθικολογικό παροξυσμό. Η κακοποίηση των γυναικών δεν οφείλεται στην ύπαρξη ενός ψυχοπαθολογικά άρρωστου συζύγου, αλλά αποτελεί πολλές φορές στοιχείο της κουλτούρας μιας κοινωνίας.
Η ψυχολογική βία αναφέρεται στον έλεγχο από τον σύζυγο της κοινωνικής και της οικονομικής ζωής της γυναίκας, στη φραστική απειλή και την υποτίμηση της προσωπικότητας, στην απομόνωση και στέρηση ελευθεριών, στον απόλυτο έλεγχο των εσόδων και των εξόδων της γυναίκας και στην εμμονή προς την οικονομική εξάρτηση. Πολλές γυναίκες χάνουν την αυτοεκτίμηση και τον αυτοσεβασμό τους παγιδευμένες σε ένα τέτοιο βίαιο πλαίσιο και συνήθως παρουσιάζουν ψυχολογικές διαταραχές, όπως μελαγχολία και κατάθλιψη ή σπανιότερα σοβαρές σωματικές ασθένειες με ψυχικές αιτιάσεις, όπως καρκίνος.
Η σωματική βία συνήθως κλιμακώνεται και ακολουθεί έναν κύκλο δράσεων με τη μορφή : επίθεση – μετάνοια – συγγνώμη – φροντίδα του θύματος και υπόσχεση μη επανάληψης – περίοδος συμφιλίωσης – επίθεση και αυτός  ο κύκλος όσο πιο συχνά ολοκληρώνεται τόσο πιο επικίνδυνη είναι η κατάσταση. Το 1/3 των γυναικών που φτάνουν στα επείγοντα περιστατικά των νοσοκομείων είναι θύματα κακοποίησης από το σύντροφό τους και μία στις δύο γυναίκες που δολοφονούνται κάθε χρόνο είναι θύματα του τωρινού ή του πρώην συντρόφου τους.
Η ευαισθητοποίηση των φορέων να δημιουργήσουν Γραφεία Υποδοχής Κακοποιημένων Γυναικών με κύριο γνώμονα τη Γενική Γραμματεία Ισότητας λειτουργεί μόνο στις μεγάλες πόλεις, ενώ στην επαρχία το φαινόμενο αποσιωπάται μια και οι πολιτικοί φορείς ανδροκρατούνται και δεν υπάρχει καμία σχεδόν εναλλακτική φωνή. Η ευθύνη δημιουργίας των Κέντρων βαρύνει περισσότερο την Τοπική Αυτοδιοίκηση που οφείλει να προχωρήσει στη δημιουργία τους δείχνοντας την ευαισθητοποίησή της σ’ αυτά τα ζητήματα.
Η ανοχή είναι συνενοχή και πολλές φορές πίσω από το πρόσωπο του καλού οικογενειάρχη επιχειρηματία, εργάτη, πλούσιου, φτωχού κρύβεται ένας δυνάστης σύζυγος που εκμεταλλεύεται τη σιωπή της κοινωνίας και εκτονώνει την ψυχοπαθολογία του πάνω σε μια γυναίκα. Πολλές γυναίκες που έχουν κακοποιηθεί, αντιμετωπίζουν με δυσπιστία τον απρόσωπο γραφειοκρατικό μηχανισμό της αστυνομίας ή της εισαγγελίας με αποτέλεσμα πολλές περιπτώσεις να μην φτάνουν στη δικαιοσύνη.
Η βία κατά των γυναικών που ασκείται εντός των τειχών ίσως είναι το τελευταίο φρούριο που δεν κατάφερε να κατεδαφίσει η άνοδος του φεμινιστικού κινήματος και δείχνει μια κοινωνία που ξέρει να κρύβει καλά την παθογένειά της κάτω από τον έντεχνα διαφημιζόμενο και υπερεκτιμημένο θεσμό της οικογένειας..!

Θέμης Κωτούλας

http://www.e-pieria.gr/tributes/equal/619-sexismosanohi 

Υ.Γ. Κι ένα μικρό μπόνους από εμάς, ως υποσημείωση στο άρθρο...